Tenerife

December 2015 gaan we naar Tenerife. In eerste instantie hebben we een overnachting gepland in St. Miguel. We bussen naar verschillende locaties om wandeltochten te doen. Om ook in het noordoosten wandelingen te kunnen doen, is het praktischer om daar in de buurt te overnachten. Daarom wijzigen we gedurende de week nog van onderkomen.

We maken gebruik van dit wandelgidsje.

De hele week hebben we prachtig weer; het is zonnig en droog.
Dat maakt dat we veel wandelingen kunnen doen; iets wat niet gegarandeerd is.

Wandelingen Tenerife
Vrijdag 11: heenreis
Zaterdag 12: wandeling 34: Arona-Fionche-Adeje
Zondag 13: Santa Cruz
Maandag 14: wandeling 27: De Masca-kloof
Dinsdag 15: wandeling 63: De Guajara
Woensdag 16: rustdag
Donderdag 17: wandeling 64: Pasaje Lunar
Vrijdag 18: Combinatie route: 42-43-45: Hidalgo-Chinamada-Cruz del Carmen-Pico del Inglés-Taborno (Valleseco)
Zaterdag 19: wandeling 55: Grote Faro-de-Anaga-ronde
Zondag 20: terugreis

Vrijdag 11 december
Heenreis
Utrecht. Michiel is bij mij. Bijtijds staan we op. Voor vertrek hebben we nog een aantal dingen te doen. Michiel brengt een bezoek aan de kapper en skypet met Jakarta. Ik doe de afwas en werk aan sollicitaties.

In lichte regen vertrekken we kwart voor 12 per bus naar het station en zijn keurig 12.30 uur op Schiphol. Michiel moet bij de controle zijn schoenen uitdoen en men werpt een blik in zijn rugtas, ik mag direct door. Later bedenk ik me dat ze het flesje Sterilon dat ik vergeten ben bij het zakje met de vloeistoffen te stoppen, niet hebben gezien. Vermoedelijk zou een keukenmesje in de bagage – tevens handbagage – ook nog best gelukt zijn. Dat is best praktisch voor tijdens een picknick, maar hebben we maar niet geriskeerd.

In het vliegtuig hebben we het over de planning van Michiels werk in Jakarta. De komende periode gaat hij er weer heen, naast dat zowel hij als zijn kantoor verhuist.

Ik ben dorstig en hongerig, maar we krijgen er geen consumpties. Als we er bijna zijn roept de gezagvoerder iets onverstaanbaars om. De piloot krijgt dat blijkbaar mee en roept nu wel verstaanbaar om “ik begreep dat er geen donder te verstaan was van het bericht, daarom nogmaals”. Dat is heldere taal, die er enigszins lomp uitkomt. We grappen erover dat zowel het bericht als de vrij stevige, lompe houding past bij het beeld van een budgetvlucht.
De Teide zien we niet… we zitten aan het raam, maar helaas aan de verkeerde kant. Om 18.15 uur komen we, nog in het licht aan, maar de zon gaat vlot onder.

Op de luchthaven krijgen we direct een plattegrond aangeboden. We brengen een bezoek aan het toilet en halen een chocoladekoek, chips en water. Ik vraag twee meiden die reclame uitdelen of er ergens Bono buskaarten verkocht worden. Helaas is dat niet het geval.
Het is me niet duidelijk of die hier sowieso niet verkrijgbaar zijn of dat het komt doordat de winkeltjes en servicepunten inmiddels grotendeels gesloten zijn. Het toerismebureautje verkoopt ze niet.

Wel blijkt er direct een bus te gaan, die we snel in rennen. Onderweg moeten we bij Las Chafiras overstappen op de bus naar San Miguel. Michiel had het gereserveerde onderkomen gemaild dat we tussen 19-20 uur zouden arriveren. De gps bewijst nu reeds zijn diensten; we zien wanneer en waar we moeten overstappen en welke halte het dichtst bij het hostel zit. Om 19.38 uur zijn we op de plaats van bestemming.

Bij de deur staat Casa Juana en niet hostel Aguamarina House. We bellen aan. Een man roept vanaf het dak boven ons, dat we het telefoonnummer van de reservering moeten bellen. Kort erna doet een vrouw open. Zij is wel de dueña, eigenaresse, maar we moeten het nummer bellen. We mogen met haar meelopen en krijgen verse jus en water. Kort erna worden we opgehaald. Ondanks de reservering hebben ze deze nacht nog geen plek voor ons, maar verblijven we in het hotel dat van dezelfde eigenaar is. Met de coche, auto, brengt men ons erheen.

Het weggetje is knetterstijl; leuk om hier te fietsen of in te parkeren. Het hotel is mooi, met zwembad en mooie houten plantenbakken.

Na onze intrek genomen te hebben, wandelen we via het politiebureau naar het centrum om te eten. Bij het gezellig ogende restaurantje waar we eerder de bus uitstapten, eten we op de romantische binnenplaats. Men draait popmuziek in saxofoonuitvoering.

Als voorafje bestellen we de oesterzwam uit de oven met olie en peterselie.
Michiel eet vervolgens een stoofpotje met de in zout gekookte aardappels, genaamd papas arrugadas, een specialiteit van hier. Ik een lasagne Bolognese.
Naast water drinken we wijn, wat men hier afrekent op basis van hoeveel we uit de fles inschenken. De tweede keer schenken we het glas nogal vol. De medewerker vraagt al of we het laatste zeker ook gaan opmaken. Dat doen we, in die zin dat we vragen of we fles dan mee mogen nemen. Dat is goed. Michiel voelt hem al hangen.

Via de steile straatjes wandelen we terug. Ik ben wat giechelig, toch voel ik me niet echt aangeschoten.

Zaterdag 12 september
Wandeling 34: Arona-Ifonche-Adeje
Als we 7.45 uur wakker worden willen we gaan ontbijten, wat echter tussen 9 en 11 uur kan. Daarom doen we vast boodschappen en gaan we naar het toerismebureau voor o.a. informatie over de busdiensten. We hopen vandaag een wandeling te doen, maar moeten ook nog verkassen naar het appartement.

Het toerismebureau is dicht. Een pro actieve dame van het hotel-restaurant er tegenover, waar we gisteren aten, ziet ons staan en geeft aan dat het bureautje nog niet open is en dat ze niet weet of dat nog gebeurt. De persoon die het bestiert, werkt namelijk ook nog op een ander toerisme bureau. Wel heeft ze een busfolder voor ons.
Bij de supermarkt en bakker halen we proviand, waaronder een 2 liter fles water. Zodra we in het hostel dichterbij de supermarkt zitten, moeten we ook maar een 5 liter fles halen. Op de terugweg naar het hotel, komt de vrouw van het restaurant weer naar buiten hollen; ze heeft ook nog een plattegrond van Tenerife voor ons. Attent!

Ondanks dat we een goede bodem leggen bij het ontbijt, met jus d’orange, broodjes en de voorverpakte fabrieksbroodjes, heb ik later in de bus naar Arona al snel weer trek.
We kleden ons om, herschikken de koffer en rugtas alvast deels in verband met de wandeling en laten ons naar het hostel brengen. Intussen is het half 11; de kamer moet nog schoongemaakt worden, maar we kunnen de spullen achter laten in de kamer, waar we de spullen nog wat verder herschikken.

Bij het toerisme bureau, dat inmiddels geopend blijkt te zijn, krijgen we info over hoe laat we naar Arona, het startpunt van de wandeling, kunnen. Vermoedelijk kunnen we bij de tabaks- en loterijzaak “Tienda Lucy” of de boekhandel een Bono buskaart kopen. Tienda Lucy verwijst ons naar de winkel er tegenover waar we slagen. We kopen nog wat groente en 5 liter water, brengen dat naar onze kamer die intussen schoon is en nemen 11.45 de bus.
Ik vraag me af hoe de Bonokaart met €15 reistegoed, waar men met meerdere personen op kan reizen, werkt. Men stopt de kaart in het apparaat, noemt de chauffeur de bestemming die dit vervolgens intikt, waarna het bedrag van het reistegoed afgeschreven wordt. Dit riedeltje herhaal je voor de volgende persoon die op deze kaart reist.

Vanuit de bus hebben we een mooi uitzicht op het dal, de losse bergpieken en de kust.

In La Camella, waar we overstappen, slenteren we even rond en gaan door naar Arona. Het is intussen 12.45 uur als we de wandeling starten met een tijdsindicatie van 5.45 uur.

In het boekje staat een aanwijzing dat een deel van de route over een voetpad gaat, waardoor we onbedoeld in een wijkje belanden. Het lukt weer aan te sluiten op de wandeling.
Bij het vinden van de route blijkt het gebruik van de gps noodzakelijk; de omschrijving in het boekje in combinatie met de aanwijzingen in het veld, zijn onvoldoende duidelijk. Het deert ons niet.

Bij helder weer en bij een graad of 23 genieten we van de 20 km lange tocht in de droge omgeving met cactussen, vetplanten, dennenbos en rotsen.
We lopen redelijk vlot door, temeer we hopen voor het donker in Adeje te zijn. Wel hebben we de hoofdlampen bij ons voor het geval dat niet lukt.

In het begin horen en zien we autowegen en komen we soms door gehuchtjes. Later zitten we dieper in de natuur. En weer later op weg naar Adeje horen we feestmuziek vanuit het dal en hebben we uitzicht op de zee. In het gebied van de afdaling zouden amandelbomen groeien, die we niet herkennen.

Het ziet ernaar uit dat we het voor het donker kunnen redden en dus eten we rustig een broodje met geitensmeerkaas en avocado. Het is een goede bodem voor de afdaling van 1,5 uur over stenige paadjes, soms met haarspeldbochten, die concentratie en energie vergt. We zijn blij dat we dit niet in het donker met de hoofdlamp hoefden te doen.

Na krap 6 uur wandelen, waarbij we weinig mensen tegenkomen, arriveren we in feestelijk Adeje. Een kerstmarkt met springkussens, kraampjes, een muziekkwartet en kinderactiviteiten als knutselen en poppenkast.
Ik bedenk me dat we sinds onze aankomst gisteren een aantal keer kerstversiering hebben gezien, wat ik bij de begroeiing en temperaturen van 20+ graden als bevreemdend en onwerkelijk ervaar.

Het is gezellig. In een galerie bekijken we de werken en kopen twee postkaarten, waarmee je automatisch ook deelneemt aan de verloting van een kunstwerk. Op de trekking van 22 uur, kunnen we niet wachten vanwege onze terugreis. Mochten we winnen, dan bellen ze.

Michiel valt een kunstwerk op met takken die afsteken tegen de buitenlucht. De kunstenaar, een Israëliër, vertelt dat hij het gemaakt heeft. Ook dit werk kunnen we winnen. Het is zijn interpretatie en sfeerimpressie van een liefdesverhaal dat speelt op La Gomera en Tenerife, zoals Romeo en Julia.

Na een ijsje kijken we bij de bushalte naar de reistijden. Over niet al te lange tijd gaat er een bus naar Los Cristianos, waar we weer moeten overstappen. Helaas kunnen we in Los Cristianos niet de gehoopte businformatie met kaart en vertrekstaat bemachtigen. Het is avond en de loketjes zijn gesloten.

Eerder hebben we de chauffeur nog gevraagd of we beter in Costa Adeje of in Cristianos over konden stappen naar San Miguel. Nu besef ik dat ik vergeten ben toe te voegen dat het om San Miguel de Arona en niet om San Miguel, dat aan de kust ligt, gaat. Het heeft gelukkig niet tot misverstanden geleid, want het blijkt dat we inderdaad  bij Los Cristianos over moeten stappen.
Los Cristianos en aanliggende plaatsen zijn hectische, toeristische kustplaatsen, met drukte bij de hotels, een kermis en dergelijke activiteiten.

De chauffeur van de bus naar San Miguel waant zich op een circuit, hij scheurt de bocht door, waarbij een passagier van de stoel op het gangpad valt. Als de vrouw later uitstapt, zegt ze er iets over, wat ik verder niet kan volgen. Wel lijkt ze zich bezeerd te hebben. De ontstane discussie kan ik niet volgen. De chauffeur komt niet sympathiek over; excuses lijkt hij niet te maken.
Eigenlijk vind ik dat ik er melding over zou moeten maken (ik onthoud: bus 416 van 20.30 uur).

We bereiden pasta met ui, champignons, paprika, courgette, tomaten uit blik, geitensmeerkaas en zwarte olijven.

De dame van gisteravond, de eigenaresse, komt een praatje maken en vertelt over interessante bezienswaardigheden op het eiland.

Het plaatsje Garachico, aan de noordkant, is puur en authentiek. De route door de kloof bij Masca heeft ze in de zomer gelopen en 25 jaar geleden heeft ze De Teide bewandeld. Ze vertelt over een millenniumboom; als ik het goed onthouden heb, gaat het om een heel oude boom nabij Garachico. Zoekend naar informatie vermoed ik dat het gaat om de Drago de Milenario, de drakenboom, nabij Icod de los Vinos.
Bij Vilaflor zou een dikke boom zijn, waarschijnlijk gaat het om twee dennen, waarvan één 9 meter in omtrek is en de ander 56 meter hoog is. En het noordoostelijke deel van Tenerife kent een unieke vegetatie die alleen op La Gomera en hier voorkomt.

In de keuken zien we muizenkeutels liggen. Bij de entree van de keuken, vanaf de binnenplaats, lijkt een dood muisje te liggen. Als Michiel later nog naar de keuken gaat, is deze verdwenen. Mogelijk hadden we het toch niet goed gezien.

Zondag 13 december
Santa Cruz
Na 9 uur worden we wakker; blijkbaar hadden we de slaap nodig. Vandaag willen we graag naar het plaatsje Garachico aan de noordkust. Helaas werkt Wifi niet -mogelijk hebben we niet de juiste code- en kunnen we niet uitzoeken of de reis haalbaar is. Na een handwasje pakken we de bus van 9.45 uur naar Los Cristianos; eten doen we in de bus.

We maken gebruik van onze internetbundel en het blijkt dat de reis naar Garachico te lang gaat duren omdat er geen frequente verbindingen zijn. De reis naar Santa Cruz duurt 5 kwartier via de snelwegroute.

De chauffeur rijdt rustiger dan de gek van gisterenavond. Op het busstation willen we, mits het loket op zondag geopend is, informatie over de busdiensten van het eiland halen. Ze beschikken hier over de buslijnenkaart met tijdtabellen van het zuidelijk deel, de informatie van het noordelijke deel is alleen in Santa Cruz verkrijgbaar. We eten amandelkoeken en halen bij een nabijgelegen supermarkt proviand. Op een nieuwe Bonokaart met €25 reizen we door naar de drie verdiepingen tellende busterminal van Santa Cruz, waar het informatiekantoortje zelfs een boekje met de bus informatie van het hele eiland blijkt te hebben. De dame van het ernaast gelegen toeristenbureautje geeft ons een plattegrond en vertelt wat er allemaal te zien is. We hoeven ons niet te vervelen.

Het meest praktisch zou zijn om eerst het nieuwe deel aan de kust, met o.a. het nieuwe moderne Auditorio -opera- gebouw te bekijken en dan in één lijn richting het oudere deel, de pleinen en het park te lopen.
Echter gaan we eerst langs de, in Moorse stijl gebouwde, overdekte markt omdat deze over ruim een uur -om 15 uur- sluit. Ondanks dat hier allerlei heerlijk eten ligt, houden we ons in. We passeren een kraam met portemonnees -die van Michiel is aan vervanging toe-, maar kopen hier niet.

Om het beeld van Franco op het Plaza de España minder te laten domineren is het plein aangekleed met een vijver, lunchtentje, groendaken en dito muren.

Al slenterend langs een stukje kust zien we de grote cruiseschepen. Via leuke straatjes keren we terug het centrum in. Op een terrasje bij de Iglesia de San Francisco nemen we een biertje en risotto met vis en met asperges. We krijgen er een broodje bij.

De stad is gezellig, niet al te druk maar ook niet uitgestorven. Het Parque Garciá Sanabría is heel mooi, in botanische stijl, maar dan anders dan ik gewend ben; met veel palmbomen, diverse planten en kunst. Hotel Heritage Grand Menceyi aan de Ramblas is gebouwd met staatsgeld door een generaal ter ere van Franco die later vanuit Tenerife een staatsgreep pleegt.

Er blijkt nu een kerstmarkt te zijn die we in ons “charmante” wandel-toeristen kloffie bezoeken. Lekkernijen worden verkocht en we komen niet altijd uit onder de babbeltjes van de verkopers die hun waar aanprijzen. Als we betaalbonnen bemachtigd hebben, kopen we Turon -marsepein- die we in het park opeten.

De wandeling gaat verder via het andere plein -Plaza del General Weyler- en de winkelstraat, langs het straatje Calle Antonio Dominguez Alfonso waar leuke terrasjes zijn. Dit zagen we op de heenweg al en in het toeristengidsje dat we geleend hebben via Peerby lazen we dat dit een leuk uitgaansgebied is.

Het moderne operagebouw, Auditorio, heeft twee grote concertzalen. Er zijn veel mensen. We glippen even naar binnen in onze “gepaste” kleding en stoffige bergschoenen. Bij het bankje nabij de luidspreker ligt een stekkerdoos waar we Michiels telefoon nog een beetje mee opladen. Intussen zoeken we met behulp van Michiels internetbundel de bustijden voor de terugreis uit. Mijn buitenland internetbundel geeft een storing aan, wat me bevreemdt. Later kom ik er achter dat ik een schrijffout heb gemaakt in de sms-opdracht die mijn bundel automatisch aan zou moeten zetten.

Op de busterminal vertrekt onze bus boven op de derde laag, waar we nog een winkeltje hopen te vinden om wederom een Bonokaart aan te schaffen. Dit blijkt niet het geval, dus gaan we terug naar beneden. Ondanks de bescheiden OV-kosten gaat het tegoed vlot op en nemen we nu €50 reistegoed dat we de komende dagen nog wel verwachten te spenderen. Tortilla en iets zoets voor tijdens de reis moet onze magen vullen. Ook deze chauffeur rijdt een stuk rustiger dan die van gisterenavond.

Later hebben we een overstap van 25 minuten bij Las Chafiras waar we een supermarkt hopen te vinden. Op het bedrijventerrein vinden we niets, maar gezien de latere aankomsttijd is onze overstap van kortere duur.

Meestal pinnen we in de supermarkt van het dorpje waar we verblijven, temeer we niet weten of er kosten in rekening worden gebracht als we geld opnemen bij de automaat. Daarbij is het prettig om contant geld achter de hand te houden voor noodgevallen. Het lijkt erop dat het niet standaard is dat men pint in de supermarkt, wat soms wat ongemakkelijk voelt.

Het laatste stuk naar boven gaat met een klein busje, dat behoorlijk doorrijdt. De lokale bevolking maakt flink gebruik van de bussen. Overdag vind ik het wat lieflijker dan ’s avonds als het donker is; dan bekruipt me het gevoel dat het gaspedaal harder ingedrukt wordt, wat ietwat bedreigend overkomt.

Terwijl Michiel een lekker eitje bakt, type ik het verslag van vrijdag en zaterdag.

’s Avonds horen we hier blaffende honden; we waren bang dat die ons uit onze slaap zouden houden, maar dat valt tot nu toe mee.

Maandag 14 december; heerlijk weer, soms wat winderig in de kloof
Wandeling 27: De Masca-kloof
Tijdig staan we op, zodat we kwart voor 9 naar de Mascakloof kunnen bussen. Terwijl Michiel de handwas doet, spreek ik het verslag van gisteren in om thuis uit te werken.
Beiden zijn we scherp; Michiel zet de benodigde gps track in de Garmin en ik herinner hem de gebruikte lenzenvloeistof niet weg te gooien. Omdat we slechts met handbagage reizen, kunnen we een beperkte hoeveelheid vloeistof meenemen. Michiel heeft een aantal lenzenbakjes gevuld, waar hij nu meerdere dagen mee moet doen en hij heeft het eerste bakje per ongeluk direct na gebruik al leeggegooid.

Snel halen we nog 8 liter water, couscous, groente, brood en fruit voor vanavond. Op weg naar de bus, zie ik deze al aan komen rijden. Ik zet het op een rennen en roep “hé, daar is ie”, maar het blijkt een andere bus te zijn. Op dit tijdstip verwachtte ik geen andere bussen; Michiel had het al wel door.

In Los Cristianos is de aansluitende bus 110 al weg – althans, we kunnen hem niet vinden, maar zien er wel één langs het busstation rijden die er niet gestopt lijkt te zijn. Volgens een toeristenbureautje gaat bus 110 alleen de andere kant op. Het laatste stuk naar Costa de Adeje, waar wij heen willen, zou te duur zijn.
Mogelijk dat je meer betaalt voor deze bus die een directe dienst lijkt dan voor de andere “stopbussen” die kant op. We weten niet of het verhaal klopt en/of dat er fouten staan in Googlemaps en de OV-folder.

Omdat we de aansluiting over 20 minuten vanaf Costa de Adeje graag willen halen -de volgende bus is 2 uur wachten- nemen we een taxi. Het is vijf minuten rijden en naast de €5 geven we de chauffeur een fooitje voor een koffie.
Het makkelijk toegankelijke invalidentoilet is dichtbij en de rij voor de bus is lang; beiden kunnen we achtereenvolgens toch nog naar het toilet.

De omgeving ziet eruit zoals we tot nu toe gewend zijn; er is wat beplanting, maar het is een droog gebied. We zien enkele bananenplantages. Net voor Santiago de Teide volgt een mooie klim en wordt het landschap ruiger. Op de kaart zien we dat de kust hier rots- en bergachtig is.

In Santiago del Teide blijkt een toeristenbureautje te zijn, waar we vast een boot regelen vanaf het eind van de kloofwandeling naar Los Gigantes. Tot onze verrassing weet de man ons te vertellen dat hier nu direct een bus gaat naar Masca, het startpunt van de route. We hadden verwacht nog lang te moeten wachten en overwogen daarom naar Masca te lopen, liften of een taxi te nemen.

Vanuit het kleine busje, samen met andere toeristen, kijken we onze ogen uit. Het is een prachtige haarspeldroute naar boven en vervolgens weer naar beneden met zicht op het dorp. Na Masca loopt de weg verder door, wat me nieuwsgierig maakt naar de omgeving daar.

Een op afstand leuk ogend restaurantje met zicht op de ingang van de kloof, blijkt van binnen niet bijzonder. Het idee van een koffietje en toiletbezoek laten we varen. Een mannetje langs de weg maken we €2,50 rijker in ruil voor een aantal cactusvruchten. Michiel zal vrijdag ervaren dat je het plukken ervan vooral uit moet besteden; deze man heeft de stekels al verwijderd of had een andere, stekelloze, vrucht.

Het eerste stuk, op zowel de weg als het pad, moet ik wennen. De spieren moeten nog wat loskomen, het pad daalt tamelijk steil en ik wil niet uitglijden.
Het is een prachtige kloof, met riet, palmbomen en rotsen. Het pad gaat veel over piedras, oftewel keien, stenen en rotsen; soms is het klauteren met een enkele lastige passage. Eén keer realiseer ik me dat als ik een misstap maak ik beneden lig, maar echt bang ben ik niet.

Bij een stuk waar je je aan een ketting vasthoudt – ik had liever een niet beweeglijke leuning gehad – heb ik wat vrees. Even weet ik niet hoe verder te gaan. Achter ons staan wat mensen. Ik laat Michiel voor, die me een hand geeft, waarna ik dit stukje ook voorbij ben. Op grote keien, het is even zoeken hoe ik erop klauter, lunchen we.
Voor de wandeling staat 3 uur, wat we inclusief de pauze prima redden. Om 15.10 uur arriveren we bij het eindpunt aan zee.

Van links schuin boven arriveren ook wandelaars. Hebben wij een fout pad genomen? Dat zou raar zijn, omdat er langs onze route regelmatig nummers staan, waarschijnlijk bedoeld om mensen in nood sneller te kunnen vinden. Het blijkt dat de groep onder begeleiding van een gids nog een detour gedaan heeft naar een grot.

Er staan diverse mensen van verschillende rederijen. Onze boot gaat pas over ruim 5 kwartier. Een medewerker van onze boot vraagt of we een uur eerder, dus om 15.30 uur, willen terug varen. Hier zwemmen lijkt ons risicovol met de wind, golven en keien. De bootmedewerker raadt dat ook af. Het is prima om eerder mee te gaan en niet al te laat terug te komen.

Het is een spannende onderneming om aan boord te komen, omdat aanleggen met deze golven niet kan. De schipper houdt koers op de aanlegplek. De boot heeft een uitklapsteiger, waar iemand staat die één voor één iedereen beetpakt en de boot optrekt. Op de kade staat ook nog een dame die, waar nodig, de mensen vasthoudt of een zetje geeft.

Vol gas stuiteren en klappen we over de golven van de Atlantische Oceaan in een kwartier naar Los Gigantes. Mogelijk dat zelfs de racende buschauffeur van eergisteren, hier nog een puntje aan kan zuigen. De boot voelt wel degelijk. Vreemd genoeg krijgen we geen reddingsvesten. Het is best leuk al ben ik ook opgelucht dat we heel aan land arriveren. Je moet er niet aan denken dat toch iemand overboord klapt.

We besluiten hier geen terrasje te pakken, maar door te reizen, zodat we nog een avondje overhouden. De bus vertrekt rond 16.15 uur. Volgens de dienstregeling zouden we om 17.05 uur in Costa de Adeje zijn en vervolgens om 17.20 uur in Los Cristianos. Dat betekent dat we daar de bus van 17.30 uur naar San Miguel de Abona kunnen pakken.

De diensten zijn krap gepland en we halen de bus niet. We hadden gehoopt nog even in het licht op ons terrasje te zitten. De schemerperiode is hier kort waarna het om 18 uur donker is. Bij de supermarkt halen we een wijntje, vijgen en extra’s voor het avondeten. Op onze mobieltjes bekijken we de foto’s.

De man die hier bij de drie appartementen woont weet de wifi code niet, daarvoor moeten we bij de vrouw zijn. Vanavond eten we één van onze makkelijke, beproefde reisrecepten; de bonensalade met kidneybonen, mais, avocado, feta, walnoten, paprika, tomaten en komkommer.  We eten buiten bij kaarslicht met een wit wijntje erbij.

De eigenaresse van het hostel komt babbelen en adviseert een auto te huren wat hier goedkoop schijnt te zijn. Voor een maand betaalt men €100 met vrije kilometers en de benzinekosten. Het tarief per dag zal anders zijn en we weten niet of we hier zin in hebben.

We polsen bij haar of het mogelijk is het geplande verblijf hier in te korten, zodat we elders kunnen verblijven en wandelen. Zij gaat hier niet over en adviseert contact met hotel Agua op te nemen; mogelijk heeft de uitbater ook elders nog hotels of appartementen en wordt er niet moeilijk over gedaan.

Eerder vertelde ze al dat ze de wandeling door de Mascakloof ook gedaan heeft. Ze vond het wel wat vervuild. Het klopt dat sommigen afval achter laten; iets wat je vaker ziet bij toeristische wandelingen. Michiel heeft vandaag o.a. peuken geraapt; de vieze toiletpapiertjes hebben we maar laten liggen😉

Buiten spreken we met twee meiden uit Letland met lage stem- waarvan één of beiden in Engeland wonen en werken. Ze vieren hier ook hun vakantie en lijken zich vooral met roken en drinken te vermaken.
Ook zij zijn gedurende één nacht ergens anders ondergebracht dan gereserveerd, maar dan andersom. Zij verblijven de meeste nachten in het hotel, waar wij eerder een nacht sliepen. Een aantal keer gebruiken ze “Hey guys” als ze ons wat willen vragen over internet, wat we hier doen, enz.

Op bed kijken we, met een wijntje erbij, naar de wandelroutes. We overwegen om toch -dus zonder een auto te huren- met openbaar vervoer naar Vilaflor te gaan en mogelijk vanaf daar zelfs door naar El Teide. Vervolgens zouden we met een taxi zelfs nog verder kunnen gaan om er nog een wandeling aan te plakken, al kan dat ook een andere dag om meer tijd te hebben. Route 11 bij Arafo lijkt ons wel wat en mogelijk kunnen we die slechts in één richting lopen in plaats van retour via dezelfde route. Dat betekent dat we vervolgens zouden moeten gaan liften om terug te komen, omdat er geen openbaar vervoer is.
Voor nu is het te laat om het hotel te bellen voor overleg over een eventueel korter verblijf.

Reizen per bus vraagt om flinke planning, maar als je het goed aanpakt kun je verschillende plekken bereiken. Het zijn vaak lange reizen, maar ook per auto kost het tijd als je telkens weer terug moet naar je parkeerplek en/of overnachtingslocatie. Om de reistijd te beperken, is het praktischer op verschillende locaties te verblijven.

Na een handwasje en douche duiken we tijdig ons bed in. Morgen pakken we de bus van 8.45 uur weer.

Dinsdag 15 december
Wandeling 63: De Guajara
In La Camella is onduidelijk hoe laat de, 2-3 keer daagse, bus naar Vilaflor en de Teide vertrekt. Volgens Googlemaps vertrekt de bus om 9.25 uur, volgens het busboekje vertrekt de bus op dat tijdstip vanuit Los Cristianos, wat betekent dat de bus ongeveer 20 minuten later hier zal zijn.
Terplekke bij de, op Googlemaps genoemde, halte ontbreekt informatie al lijkt het wel logisch dat de bus hier langs zal rijden. Een man op straat weet het niet en een vrouw bevestigt dat de bus hier langs komt maar heeft geen idee van de vertrektijden.
Intussen doen we, met enige schroom, een poging tot liften. Dan komt de bus, echter is deze vol en mogen we niet mee. De chauffeur geeft aan dat er over vermoedelijk een kwartier nog een bus komt.

Met minder schroom -de reden van de volle bus voelt legitiemer- zetten we het liften voort. Binnen 10 minuten worden we meegenomen door een Engels echtpaar en hun volwassen dochter. De man loopt tegen de 70. Ze komen hier vaker wandelen en weten veel te vertellen. Op hun initiatief stoppen ze een aantal keer om mooie plekken te laten zien op deze bijzondere route, al klimmend via Vilaflor naar het vulkaan-lavagebied rondom El Teide.

Op basis van hun informatie en tips wandelen we niet de in eerste instantie geplande route bij de Teide, maar de nabijgelegen route 63 genaamd ‘Guajara’. De route bij de Teide is minder geschikt voor als men hoogtevrees heeft. Daarbij adviseren ze de route in tegengestelde richting te lopen, zodat we steile kant klimmen in plaats van dalen.

Dit klimmen start al snel. De route met de vele kleuren gesteenten is prachtig. We hebben prachtig uitzicht op de Teide en de aan de voet ervan liggende vlakte diep onder ons.
Het is maar goed dat we de route bij de Teide niet wandelen. Na het klimwerk, als we langs de rotswand lopen, zie ik pas de diepte links onder me en heb ik een aantal momenten last van hoogtevrees.

Ik moet even zitten en koekjes eten om mijn energie aan te vullen. Ik realiseer me dat ik dit wel even trek, maar dat als ik langere tijd weerstand moet bieden tegen de niet stuurbare hoogtevrees, dat me veel energie zal kosten.
Ik kijk zo min mogelijk naar links. Het is niet eens supersteil naar beneden, maar zonder begroeiing wordt mijn blik op de vlakte onder mij niet gebroken en blijkbaar is dat te overweldigend. Een enkele keer kijk ik wel, om juist ook dit natuurschoon mee te krijgen.

Michiel loopt een zijpad in, dat op een uitzichtpunt lijkt, terwijl ik kies voor een rustmoment op een steen. Het uitzicht is daar niet beter dan vanaf mijn punt, vertelt hij me even later.

Boven op de vlakte spreken we een Duitser die vanuit de tegengestelde richting is komen wandelen. Volgens hem zijn daar geen spannende passages voor mensen met hoogtevrees.
Hij gaat via een klein lusje dezelfde route terug. Op de kaart van het toeristenbureau beneden, is de route een heen en weertje in plaats van een rondje zoals in ons boekje. Het deel dat wij gewandeld hebben, staat niet op de kaart, omdat het te gevaarlijk zou zijn.
Soms worden er routes gesloten op Tenerife vanwege een aardverschuiving of een rotsblok dat naar beneden is gekomen met slachtoffers als gevolg.
Van de Engelsen horen we dat er afgelopen maand een route nabij Adeje opnieuw is gesloten. Die was jarenlang dicht geweest na een ongeval en relatief kort weer open. Nu was er onlangs een steen gevallen met opnieuw een slachtoffer.

De berg heeft hier diverse vlakke stukken. Boven is het winderig en wat fris, maar verder is de temperatuur prima. Qua temperatuur was de lange broek niet noodzakelijk, al is het prettig wanneer je stenen schampt.

Michiel stelt voor om morgen een rustdag te plannen, na deze dagen met plannen, reizen en wandelen. Dan kunnen we bij daglicht genieten van het terras bij ons appartement. We weten nog niet dat hij later vandaag zal struikelen en de rustdag extra fijn is voor het eerste herstel van de schaafwonden.

Rond 15.30 uur gaat er een bus terug. Daarnaast hebben we de optie om met de Engelsen terug te rijden, mits zij er nog zijn, of te gaan liften. De Engelsen lopen niet het rondje, maar een retourtje via het eerste, en ook moeilijkere deel. Dit omdat een heel rondje wellicht teveel zou zijn voor hun dochter. Ik heb de indruk dat het hele rondje lopen makkelijker en sneller gaat.

Aan het eind van de route maakt het pad nog een flinke slinger, omdat het anders te steil is. Het laatste stukje, wat redelijk vlak doch oneffen is door het vulkaangesteente, ga ik rennen met Michiel in mijn kielzog in de hoop de bus te halen.
Een onverstandige actie, blijkt kort erna als Michiel struikelt. Flinke schaafwonden op zijn onderarmen vormen een souvenir van deze tocht.
De bussen die er staan gaan de andere kant op. De auto van de Engelsen staat er nog. We hebben gelukkig nog tijd om bij de toiletten Michiels armen te wassen. In de bus ontsmetten we de wonden en plak ik een aantal pleisters.
Helaas mogen we het stuk naar La Camella niet op de Bonokaart reizen en betalen we €11. De bus rijdt dezelfde mooie route als we vanochtend gereden hebben. Michiel baalt een beetje van de ren actie.

In plaats van te wachten op de rechtstreekse bus naar San Miguel, nemen we de bus naar Lorenzo vast, zodat we in een onbekend plaatsje op een aansluiting wachten. Even schrikken we als de bus een andere weg neemt dan we gewend zijn. Ik check of er sprake is van miscommunicatie. Dat is gelukkig niet het geval; via een omweg door de bebouwde kom, gaan we naar Lorenzo.

Daar halen we bij een groentewinkel nog een paprika, die we vanavond eten met de couscous, peen, tomaten en kikkererwten die we nog hebben.
Een paar mannen bij de bushalte maken een opmerking over Michiels bebloede onderarmen.

Gisterenavond viel ons voor het eerst de brug nabij San Miguel op, ondanks dat we er al vaker langs gekomen waren. Nu zien we de brug bij licht.

Net voor de schemer invalt zijn we terug. In onze kamer schiet een reptiel weg, wat gepaard gaat met een klein gilletje van mij, omdat ik er niet op bedacht was.

’s Avonds, na een bezoek aan de apotheek in het dorp die vandaag een 24-uurs dienst heeft, spelen we doktertje. Ze hebben veel keuze en geven goed advies. Met de gaasjes en tape bedek ik Michiels onderarmen, om te voorkomen dat hij door het wondvocht aan de lakens gaat plakken en om de kans op een infectie te verkleinen. Het lukt om de tape op niet beschadigde huid te plakken.

De afgelopen dagen hebben we nog wat feedback voor de busdiensten verzameld:

  • Die chauffeur die te hard reed.
  • Zorg dat de bustijden boekjes op meer plekken, bijvoorbeeld in de bus, verkrijgbaar zijn.
  • Zorg ook dat de boekjes met de reistijden voor het complete eiland overal beschikbaar zijn.
  • Geef (duidelijker) aan wat wel/niet onder Bono kaart valt.
  • De ritten zijn strak gepland en tijden worden vaak niet gehaald.

Woensdag 16 januari
Rustdag
Na lekker uitgeslapen te hebben genieten we buiten van een ontbijt. We spelen met het idee om morgen naar Vilaflor te gaan, daar wandeling 64 Pasaje Lunar te doen en ’s avonds door te reizen naar Santa Cruz om daar een aantal dagen te verblijven en in de regio te wandelen.

De receptie bij het hotel, dat ook over ons appartement gaat, is ’s ochtends open. Als we er 12.30 uur komen zijn we blijkbaar net te laat; we treffen er geen personeel.

Wel zien de twee dames uit Letland, eentje hangend met een boekje op de schommelbank. Toen we ze eerder deze week spraken, leken ze van plan te vragen of ze in het appartement mochten blijven, maar ze zijn blij dat ze hier zijn. Blijkbaar had de dame bij het appartement aangegeven dat ze ’s nachts niet te lang door mochten gaan in verband met geluidsoverlast. Gelukkig maar, want ze heeft een luide lage stem. Hun vakantie komt met roken, drinken en hangen weinige inspirerend over.

We bellen de receptie om te overleggen of we ons verblijf kunnen verkorten. Ze geeft aan ons te willen spreken en kan tussen 18 en 19 uur langskomen; we spreken 18 uur af.

In het dorpje halen we bij een groentewinkel, supermarkt en bakker ingrediënten voor het avondeten en ontbijt. Op het terras werkt Michiel op zijn laptop aan het Indonesië project, terwijl ik lees.
Een broodje met avocado en mozzarella gaat er wel in.

De zoon des huizes, een volwassen man met zijn dochter, vertelt dat hun comedor -eetzaal-  vroeger de geiten- en koeienstal was. En de keuken die we gebruiken de varkensstal. Het is zijn ouderlijk huis en sinds 2000 verhuren ze de drie appartementen.

’s Avonds eten we macaroni. Via marktplaats is een reactie van iemand die mijn eettafel en stoelen wil overnemen en zodoende zijn er dezer dagen wat berichten over en weer om de betaling en moment van ophalen af te stemmen. Mijn set maakt plaats voor Michiels mooiere tafel.
Om 19.30 uur hebben we nog niemand van het hotel gesproken en krijg ik haar tot 3x toe ook telefonisch niet te pakken. Als de dame die hier bij het appartement woont voor ons belt, krijgt zij haar wel direct te pakken.

De vrouw stelt de receptioniste al op de hoogte van onze wens om nog een aantal dagen in het noorden te verblijven en vraagt of zij daar ook overnachtingsplekken hebben. In het Engels zet ik het gesprek voort met de vader van de receptioniste. Hij, vermoedelijk, is dezelfde stil ogende man als die ons naar het hotel gebracht heeft en blijkt goed Engels te spreken.

Ik geef hem aan dat we een afspraak met zijn dochter hadden die niet is gekomen en dat we op een reactie wachten. Omdat ze ziek schijnt te zijn, is ze niet gekomen. Zij zal haar baas bellen, die ons dan morgen zal bellen. Ik geef aan dat we begrijpen dat er voorwaarden zijn t.a.v. onze reservering. Tegelijkertijd hebben we niet moeilijk gedaan over het feit dat we de eerste nacht in het hotel verbleven in plaats van in het appartement. Voor ons was dat minder praktisch; de eerste avond konden we niet koken en de ochtend erna konden we niet vroeg op pad, omdat we moesten verkassen. Dat vertel ik er verder allemaal niet bij.

Het is een vreemde gewaarwording als zij een half uurtje later met nieuwe gasten bij ons appartement rondloopt. Is dat een andere receptioniste? Nee, zij is het wel. Ze was toch ziek? Het blijkt dat ze achter het stuur zat toen we belden, ze toen niet kon bellen en ze daarom de telefoon aan haar vader had gegeven.
We vermoeden dat ze niet op het afgesproken tijdstip is gekomen, omdat ze mogelijk naar een arts was. Helder is het niet. Of we een deel van de reservering kunnen annuleren weet ze niet, omdat het via booking.com is gegaan, maar ze belt morgen haar baas.

Een Duitse gast is op zoek naar een appartement op Tenerife voor de winterperiode. Als freelance vertaler kan hij zijn werk vanaf hier doen.

In het centrum zijn sommige winkels ’s avonds, na de siësta, nog open. Misschien kunnen we voor Michiel een overhemd met lange mouwen vinden als bescherming van zijn armen voor tijdens de wandelingen. Het is 21 uur en de winkels blijken gesloten.

We doen de afwas en pakken de tassen voor het geval we morgen inderdaad kunnen vertrekken.
Na een douche en het puzzelen op de bustijden sluiten we de ogen.

Donderdag 17 december
Wandeling 64: Pasaje Lunar
Wat doe je in je vakantie? Om 6.15 uur opstaan, restje macaroni opeten, de laatste spullen klaarzetten mochten we vanavond hier vertrekken en de bus van 7.05 uur halen. Deze is er een drietal minuten eerder. Het is donker.
Helaas blijkt de Bono buskaart niet werken. De chauffeur vertelt dat Granadilla een busstation heeft dat 8.10 uur opent. Onze overstap is om 8 uur, maar voegt hij eraan toe, mogelijk dat die wat later vertrekt. We vermoeden dat het mogelijk door het leerlingenvervoer op dit tijdstip wat langzamer gaat. Hij wijst aan waar we terecht kunnen en adviseert ons de chauffeur te vragen of hij dan even kan wachten, zodat we onze Bono kaart kunnen ruilen.

Even later komt hij terug en zegt dat we mee kunnen komen; we kunnen de kaart nu al ruilen. Wat fijn, de behulpzaamheid van deze vrolijke, goed gemutste man. Een klein gebaar dat ons goed stemt.

De route naar het leuke dorp Vilaflor is mooi en een leuke afwisseling op de andere routes. Als we hier rond 8.40 uur arriveren wandelen we een kerkje in waar een kerststal met vele lichtjes staat.

De route staat goed aangegeven. De eerste helft gaat vooral door dennenbos. Kauwend op een broodje banaan, met op de achtergrond het bromvlieggezoem, hebben we zicht op een tweetal plekken met mooi afgesleten zandsteen sculpturen.

 

Leuk is dat het tweede deel van de wandeling heel andere vegetatie kent. Het grootste deel van de route zien we weinig wandelaars, het laatste deel wat meer. Ongetwijfeld komt dit mede door onze vroege start. We zien de dikste boom van het eiland, waar de vrouw van het appartement over vertelde. Bij terugkomst in Vilaflor om 13.15 uur, hebben we ruim 15 kilometer en 1100 hoogtemeters in de benen.

Over 20 minuten gaat er al een bus. Hier een terrasje pakken doen we niet, omdat we dan 1,5 – 2 uur moeten wachten op de volgende aansluiting. De bus rijdt anders dan verwacht; hij pakt niet de weg van vanochtend terug, maar gaat via Arona. Dit pakt in ons voordeel uit, omdat we nu zonder overstap naar San Miguel gaan in plaats van via Granadilla. Een minuut of 20-25 later zijn we er al.

De receptie heeft ons nog steeds niet gebeld over ons verzoek. We hadden niet continu bereik, maar er is ook geen voicemail of gemist telefoontje. Ik bel twee keer en wordt weggedrukt. Een onduidelijke sms volgt. Ik sms terug of we kunnen bellen, omdat we het bericht niet begrijpen. Geen reactie. Als ik bel, wordt er niet opgenomen.
Michiel belt booking.com, dat ook voor ons gaat bellen. In dit geval is het vervelend dat het bedrag van de creditcard afgeschreven wordt; we hebben geen stok om mee te slaan.

Intussen zijn we ruim 24 uur verder na ons verzoek. Mede uit frustratie snoepen we van koekjes. Michiel leest wat op het terras, ik duik even in bed. Ik baal; het duurt intussen lang en we kunnen geen plannen maken.
Om 17 uur is er nog steeds geen bericht, noch van het hotel, noch van booking.com. Ik bel opnieuw, maar weer wordt er niet opgenomen. Ik stuur een sms in het Engels dat we bedroefd zijn over de slechte communicatie.
We vragen de eigenaresse die hier woont en de kamers laat uitbaten naar het telefoonnummer dat zij gisteren belde. Dat is hetzelfde nummer als wij gebruiken en ook bij het receptie gebouwtje hangt.
Ze adviseert ons het nummer te bellen dat bij de reservering zat en we ook de eerste avond bij aankomst gebeld hebben.

Ditmaal is het bingo.  Een man zegt dat we over vijf minuten gebeld worden door zijn collega. Even later belt hij ons zelf terug. We mogen gaan, maar krijgen dan twee van de drie resterende nachten terugbetaald. We gaan akkoord. De sleutel kunnen we in de deur achterlaten.

Snel reserveren we via booking een kamer in Santa Cruz. De goedkoopste optie is al weg, maar een andere betaalbare locatie, centraler gelegen, heeft nog plek. Direct vertrekken we. Bij de bushalte zien we slechts één van de twee busnummers die we verwachten. Buiten bij het restaurant waar we de eerste avond gegeten hebben, vragen we of zij meer weten.

De meiden zeggen dat de man voor hen, hun baas, het mogelijk weet. Hij biedt ons aan om ons in zijn oude landrover naar Santa Cruz te brengen. Dit betekent dat we het saldo op onze Bonokaart mogelijk niet op krijgen, maar voordeel is dat we voor slechts €20 – per bus zal ook al snel €10 zijn – rechtstreeks naar Santa Cruz reizen.

Intussen belt booking.com met de vraag hoe laat het hotel in Santa Cruz ons kan verwachten. Achterin ontbreekt een gordel en probeer ik me vast te houden en in te klemmen tussen de tassen. De man is eigenaar van dit restaurant en één aan de noordkant van het eiland. Hij vertelt dat een bus hier in de volksmond “guagua” genoemd wordt. Hij zet ons op 10 minuten lopen van het busstation af.

Rond half 8 arriveren we bij Pension Cejas aan de Calle de San Francisco waar we de twee nachten direct contant dienen te betalen (€120 totaal).

Een vriendelijke oude man baat dit knusse, oude pand met hoge verdiepingen uit. De kamer grenst aan de straat, dus hebben we hier niet de rust zoals gedurende de afgelopen dagen het geval was.
We hebben een ander telefoontje van booking.com gemist. Ze willen weten of de annulering bij ons vorige onderkomen gelukt is.

Na het inrichten van de kast, een douche en wat eten, wandelen we half 10 de stad in.

De Spar is bereid ons nog binnen te laten. Met 8 liter water, avocado, broodjes en chocopasta vertrekken we weer. Op het terrasje waar we afgelopen zondagmiddag risotto aten, nemen we nu een biertje en een schaaltje friet.

Om het water in kleinere flessen over te gieten, creëren we van karton een trechter. We plaatsen de wandelroute van morgen in de GPS en zetten de wekker om 6.30 uur. De bus vertrekt 7.35 uur naar het startpunt bij Punta del Hidalgo.

Vrijdag 18 december
Combinaties wandelingen 42-43-stukje weg-45: Hidalgo – Chinamada – Cruz del Carmen – Taborno – Vallesco
Helaas is de badkamer bezet, wat onhandig is nu Michiel zijn handen wil wassen alvorens zijn lenzen in te doen. Hier is een toilet zonder wasbak en een badkamer met wasbak, douche en toilet. Het potje “handen wassen zonder water” biedt uitkomst. Later kunnen we alsnog in de badkamer terecht alvorens naar de bus te snellen.

De bus arriveert 10 minuten eerder – normaliter 8.50 uur – aan de kust nabij het startpunt van onze wandeling. Direct beklimmen we de mooie omgeving met vele cactussen op de helling. Het gebied is heerlijk rustig en verlaten.

Aangezien we slechts vier broodjes en een avocado bij ons hebben, besluiten we te lunchen in het plaatsje Chinamada, niet wetend of we later nog iets tegen zullen komen dat tijdens de siësta geopend is. Michiel smult van de tonijn en papas arrugadas – de hier bekende aardappeltjes gekookt in zout – en ik van de friet.

In het nu volgende deel naar Carmen del Cruz zijn meer wandelaars. Twee mannen staan knollen schoon te spuiten met een hogedrukspuit. Het maakt ons nieuwsgierig. Een vrouw geeft ons een toelichting over wat het is en over de schoonmaak van de knollen. Ze laat ons de ruimte zien waar deze vervolgens m.b.v. een vuurtje gedroogd worden. Het is alsof we in een klein openluchtmuseum beland zijn. We begrijpen het niet exact, maar leuk is het zeker.

Kort erna lopen we even verkeerd; we hebben een pad gemist dat we alsnog zien als we teruglopen. Achter ons loopt nu een groepje wandelaars. Het is een sport om hen voor te willen blijven en we zetten er extra de pas in.

In dit deel van de wandeling zien we met regelmaat olijf- en laurierbomen. De paden zijn nu vlakker.

Bij het toeristeninformatiepunt met terras van Cruz del Carmen kopen we cola, een lemondrankje en appels. Michiel is in gevecht met de frisdrankautomaat, als de vrouw van de winkel zegt dat die het niet doet en we de drankjes bij haar, waar ik al sta, kunnen kopen.
We spreken even met een Nederlandse vrouw die hier alleen is en het fijn lijkt te vinden Nederlanders tegen te komen.

In de verte zien we de zee, waarin een fotogenieke rotspunt ligt, die we morgen van dichterbij zullen zien. Vanaf het uitzichtpunt Pico des Inglés, op het hoogste punt van de wandeling na zo’n 1000 hoogtemeters klimmen, hebben we prachtig uitzicht op de bergen, waaronder El Teide, de zee aan zowel de noord- als de zuidkant van deze punt, het vliegveld, Santa Cruz en het auditorio aldaar. Er is veel wind en de lucht is strakblauw met soms een wolkje.
Een groep Zweden wordt per bus gedropt, als uit een conservenblikje.
Kort hierna lopen we weer als één van de weinigen zuidwaarts verder en dalen we weer af.

De telefoon gaat; ik zie een 070 nummer en weet genoeg. Het is het Rode Kruis, waar ik een sollicitatie heb lopen. Tot uiterlijk gisteren kon men reageren en aanstaande maandag en dinsdag zouden de gesprekken zijn, waar ze nu contact over opnemen. Het is de eerste uitnodiging sinds ik eind juni in de WW zit. Onderweg gaan mijn gedachtes naar wat ik wil bespreken, uitzoeken en dergelijke. Af en toe maak ik een notitie. Michiel is heel blij voor me.

Nadat we bij de Masca kloof de gekochte cactusvruchten aten, denkt Michiel nu zelf een cactusvrucht te kunnen plukken. Helaas voelt hij al snel de vele, amper zichtbare stekeltjes. Gelukkig zijn ze van dichtbij wel zichtbaar en lukt het deze uit zijn vingers te verwijderen. We vragen ons af of dit een andere soort cactusvrucht is of dat de stekels voor de verkoop verwijderd zijn. Als ik het thuis opzoek krijg ik de indruk dat de stekeltjes eraf geborsteld of machinaal verwijderd zijn.

Soms zijn er huisjes of schuren in rotsen gebouwd. In een plasje water zien we vanuit een bepaalde hoek de omgeving zodanig spiegelen, dat het goud lijkt.

Na het dalen door weer een prachtig gebied raken we bij een huis aan het eind van het pad, vlakbij het plaatsje Valleseco, aan de praat met Manuel Ramos, een oudere man die daar woont en een jonge knul die familie van hem is. De jongen heeft onlangs een motorongeluk gehad en daarbij zijn sleutelbeen gebroken.

De man vraagt of we een cerveza, biertje, willen. Dat vinden we wel een leuke spontane actie en aangezien we slechts enkele honderden meters van de bewoonde wereld verwijderd zijn, lukt dat nog wel voor het donker is rond 18 uur. We krijgen er batatas, zoete aardappel, bij en voor Michiel nog een blikje mosselen.
Vanuit Nederland sturen we hem een kaartje.

De bus van 18 uur vanuit het dorpje zelf halen we niet meer, maar iets verderop aan de doorgaande kustweg komt net een bus aanrijden in de richting van Santa Cruz. Een klein stuk verderop kunnen we vlakbij Plaza de España uitstappen. Als het nog licht geweest was, hadden we dit stuk vermoedelijk ook gelopen. Desondanks voelt het vandaag al als een soort dropping; we hebben ons laten afzetten en zijn op eigen houtje weer teruggekomen. Leuk!

Op het plein is een kerstmarkt waar we een tijdje kijken naar een strijkorkest. Het is alsof een André Hazes type op een ukelele speelt. Na even slenteren langs de kraampjes, een fietspanty vind ik grappig doch wat ordinair ogend, gaan we naar ons pension.

Het bed is keurig opgemaakt, de prullenbak leeg en verplaatst en de handdoek is ergens anders opgehangen.

We chatten en nemen een douche. De eigenaar tipt ons een route aan de oostpunt; een net wat andere dan we zelf in gedachten hadden. Helemaal duidelijk is het niet.

Twee meiden uit Rusland gaan morgen waarschijnlijk dezelfde route lopen als wij. Eén van hen is een freelancer die hier overwintert, zoals de Duitser bij het vorige appartement.

Om 22 uur wandelen we nog even terug naar de kerstmarkt. Het blijft gek, die kersttaferelen bij het zomerse klimaat hier. We zien leuke creaties van flesjes bier; een plat gemaakte fles dient als klok of asbak. En er zijn flesjes die doormidden gezaagd zijn en andersom opgestapeld een wijndrinkglas vormen.

Zaterdag 19 december
Wandeling 55: Grote Faro-de-Anaga-ronde
9.30-14.45 uur – 14 km
Sinds we elkaar kennen zijn we niet vaak zo vroeg opgestaan als deze week. De bus van Chamorga richting de oostpunt vertrekt om 7.30 uur. Ondanks dat de Russische dames daar ook gaan wandelen is de badkamer niet bezet en zijn we nu sneller klaar dan gisteren. Reeds 6.45 uur zijn we gereed. Dat komt goed uit, omdat we nog brood willen halen. De deur bij de “Bakker Bart” van Tenerife is open en er zijn mensen, maar ze zijn nog gesloten. Dan kijken we of we bij de markt of het bakkerswinkeltje ertegenover terecht kunnen, dat gisteren op dit tijdstip open was.

Omdat we het saldo op onze Bonokaart niet volledig zullen gebruiken, laten we de Russen ook meereizen op onze kaart. Ze betalen ons het bescheiden bedrag van €3 retour voor twee personen. Wat een prijzen hier. Eén van hen vermoedt dat we onze Bonokaart kunnen inleveren en het restant saldo dan terug krijgen.

Ook deze busroute is mooi. Op de kam is er een stukje waar je steil naar beneden kijkt. Aan weerszijden zien we verderop de zee glinsteren. Ruim een uur later, het is 8.40 uur, arriveren we.

Het is een kwartier wachten alvorens een dame haar cafeetje opent. Typisch dat ze de openingstijd niet aanpast aan de aankomsttijd van de bus; er is volop klandizie. Meerdere buspassagiers strijken hier neer. We drinken wat en ik krijg de sleutel van het toilethok aan de straat.

De wandeling start met een mooi beboste helling. Als we nabij de kust zijn staat daar een bordje met een kruis door de kleuren van de route die we volgen, alsof ze willen aangeven dat dat pad niet de afslag van de route is. Eveneens staat er een bordje “peligroso-danger”, oftewel gevaarlijk.

Volgens ons boekje en de gps gaat de route hier echter wel langs. We wagen het erop. Soms zijn er stukjes pad weggevaagd door de regen of andere erosie op deze kale steenhelling en is het pad smal. Hoe zou het verderop zijn, vraag ik me af. Is het verantwoord? Af en toe zijn er stukjes die ik spannend vind.
We vragen de wandelaars die uit tegengestelde richting komen hoe de conditie van het pad verderop is. Ook daar zijn vergelijkbare passages, maar het is te doen.
De rots die we gisteren al vanuit de verte zagen liggen, zie we nu van dichterbij en is het waard om ettelijke malen te fotograferen.

De Russen blijken de route in tegengestelde richting te lopen en komen we tegen bij het moeilijkste deel van het pad. Hier is een stukje pad weggespoeld en ik vind het spannend hier de stap te nemen. Michiel moet van mij eerst de tas af doen en mag me dan pas helpen. Hij heeft alle geduld, al begrijp ik later van hem dat hij het soms spannend vond mij wankelend te zien. Het eventuele effect van mijn onzekerheid vond hij enger dan de passage zelf.

De meiden zeggen dat het verderop makkelijker is en raden ons aan om ook het heen en weertje naar het strand te doen. Een leuk idee, want in zee zijn we nog niet geweest. Als we er niet te lang blijven hangen, is het qua tijd ook haalbaar.

Na een broodje avocado en pootje baden, klimmen we de resterende 3,4 km in slechts een uur. Vermoedelijk zullen de Russen het op het deel dat zij nog voor de boeg hadden, zwaarder hebben. Het is de vraag of zij ook de bus van 16.30 uur halen of die van twee uur later.

 

We relaxen op een bankje van het kerkplein, waar we vanochtend al langs gelopen zijn, waarop voetbaldoelen staan. Een combinatie die we niet eerder tegengekomen zijn.
Heerlijk loom zitten we in de bus en wachten we op het steile stuk van de kam om nogmaals te genieten van het uitzicht. Deels zitten we met dezelfde toeristen en lokalen als vanochtend in de bus. Er zijn slechts enkele verbindingen per dag. De Russen zijn er niet.

De weg slingert zich als een lijn door het landschap naar beneden. Hoe zou het zijn om hier te fietsen? De wegen zijn smal en er zijn wat meer auto’s dan vanochtend, al blijft de hoeveelheid beperkt. Beneden maakt de bus een extra ommetje door een wijk, dat hij vanochtend niet maakte. Hierbij schampt hij een container en rijdt door. Ditmaal reizen we mee tot het busstation, zodat we de Bonokaart kunnen inruilen. Morgen naar het vliegveld betalen we dan contant. Helaas blijkt zaterdags het loket om 17 uur gesloten en gaat dit niet door.

We kijken alvast uit naar een leuk restaurantje voor vanavond en halen proviand voor morgen. De heenweg hadden we nogal trek, wat we nu willen voorkomen. Na het luieren, appen en douchen zien we rond 20 uur toch de Russen, wat niet kan als ze een bus later genomen hebben. Ze zijn naar een ander plaatsje gewandeld en daar op de bus gestapt.
We geven hen een deel van het betaalde busgeld terug. Een restantje olie en couscous gaat ook naar hen.

Het terras van het restaurantje dat we op het oog hadden is vol, dus gaan we naar het uitgaansstraatje Calle Antonio Dominguez Alfonso waar we bij een Syrisch restaurant eten. Michiel bestelt rijst met een ovenpotje en ik pizza.

Intussen pogen we mooie mannen en vrouwen te spotten, die hier, naar onze mening zeldzaam zijn. De dames – veelal gekleed in zwarte kleding, in tamelijk korte rokjes en op naaldhakken – ogen naar onze smaak ietwat ordinair. Het rondkijken is vermakelijk.

Op de terugweg halen we schepijs, waarbij we diverse smaken mogen proeven, waaronder drop. Uiteindelijk kiezen we wat anders.

We maken onze rugtas en koffer klaar voor vertrek. Mijn telefoon moet opnieuw geladen worden; de eerdere poging is misgegaan. De lader functioneert niet goed, maar die van de e-reader biedt uitkomst. Helaas vergeet ik het trappenhuis van het hostel ter herinnering te fotograferen.

Zondag 20 december
Door de herrie op straat slaap ik niet geweldig. Om 6 uur staan we op en eten we de grapefruit die we van Manuel uit Valleseco gekregen hebben. We maken de restanten sap en chocoladepasta op. Half 7 zijn we op weg naar het busstation, waar de bus een half uur later vertrekt.

Sommige mensen lijken, net als gedurende de afgelopen dagen, terug te komen van een nachtje stappen of zitten nog of alweer aan het bier.

Het is zacht buiten. De “Titsa” bus vertrekt stipt op tijd. In de bus is het gezellig donker; eerder deze week verlangden we daar al naar.
Een schoonmaker op het vliegveld verblijden we met de Bonokaart met nog €8 saldo. We hebben nog twee 2-liter flessen water weg te tikken. Genoeg drinken voor een vlucht kan geen kwaad.
De eerste fles en de chocoladebroodjes zijn vlot op. Vervolgens checken we in en ontfermen we ons over de tweede fles en de broodjes.
We kunnen gebruik maken van Wifi, sturen appjes en zien op Funda een leuk huis; het huis dat we binnen enkele dagen zullen kopen. Grappig is dat het fornuis lijkt op dat bij vrienden.

Er komen leuke reacties binnen op de foto’s van deze vakantie die ik vanochtend op sociale media gezet heb.

Dit keer moeten we bij de controle ook onze schoenen uittrekken.
Het vliegtuig is erg leeg; dit was een extra kerstvlucht richting Tenerife die nu terug gaat. Gemiddeld hebben we twee tot drie stoelen per persoon. De sfeer is heerlijk rustig en ik voel me nu niet op elkaar gepropt.
Ik prijs me gelukkig met dat we in een rustige week op Tenerife verblijven met superweer en een goedkope vlucht. We hebben geen spatje regen gehad, ook niet in het noordoostelijke deel, waar het vaker regent. In het geval van regen waren sommige wandelingen onveilig geweest.

De mensen die juist nu gaan, treffen het minder. Voor vanochtend is regen voorspeld.

Tijdens de terugvlucht is het deels bewolkt en hebben we niet continu uitzicht. Bij Nederland wel; Michiel herkent Hellevoetsluis en Tiengemeten waar we in de zomer nog gefietst hebben.

Het was een heerlijke week.