New York -2-achteraf

Vrijdag 18 mei / warmshowers Caroline

Ik doe een wasje, haal brood en melk en neem rond half 11 de metro naar de stad. Daar vermaak ik me in Soho, Little Italy, Green Village en Chinatown. Ik haal tape (voor het vliegtuigproof verpakken van de fiets), broodjes voor de hike morgen, tofu en avocado. Al wandelend ontdek ik een leuk binnentuintje dat bij een kerk behoort, de kerk zelf zie ik overigens niet. Daar lees ik lekker in mijn boek.

Later, als ik wat verder rondwandel, voel ik me niet lekker, vermoed dat ik eten nog heb. Ik weet wat crackertjes, plof neer in een speeltuinparkje en eet daar een aantal kiwi’s. Ik snuffel wat rond op zoek naar souveniers, om o.a. een vriend die op mijn planten verzorgt, te bedanken. Helaas zie ik vooral veel kitschspullen. Bij een boekhandel vind ik een grappig spelletje. De eerste week in New York zat ik voor hem vooral naar fietsgerelateerde souveniers te zoeken, maar vond niet iets geschikts.

Voor Caroline haal ik als dank voor de in totaal 6 overnachtingen, aardbeiplantjes voor op haar balkon. Ik moet flink doorlopen om tijdig op het afgesproken tijdstip (19:00 uur) bij The Morgan Library & Museum te komen. Caroline heeft daar met een Nederlandse vriendin Inge afgesproken en ik ga mee. Ook dit museum is op de vrijdagavond gratis toegankelijk.
Pierpont Morgan (1837–1913) heeft het nodige aan boeken en kunst verzameld. Twee oudere gebouwen zijn verbonden door een modern gebouw, ontworpen door Renzo Piano, die ook de ontwerper van het NEMO in Amsterdam is. We zien een film en tentoonstelling over de rol van dieren in verhalen, fabels en muziek; namelijk ter lering, vermaak en gezelschap. Om 21 uur sluit het museum en gaan we naar het  appartement van Inge op de 7 Avenue 24th Street, dat uitkijkt op het Empire State Building, dat nu groen verlicht is.

We laten een heerlijke, dunne knapperige pizza bezorgen. Inge en haar man hebben een bedrijf dat onderzoek doet op medisch gebied. Zij is hier om het proces van de testfase van de medicijnen te begeleiden. Het gaat om een medicijn voor vrouwen met verminderde lustgevoelens, oftewel een soort viagra voor de vrouw. Die testperiode zou eerst een half jaar zijn, maar is intussen uitgelopen tot 1,5 jaar. Om half 12 zijn we weer terug. We duiken snel ieder ons bedje in want morgenochtend nemen we tegen 8 uur de metro en bus naar het Harrimanpark waar we gaan hiken. Het was vandaag super weer, alleen ‘s avonds koelde het nog wel af.

Zaterdag 19 mei 2012 / warmshowers Caroline
Ik bel Christel i.v.m. Sunes verjaardag. Per metro en bus ($ 12,95 naar Sloatsburg) gaan we naar de verzamelplek, van waar we met de auto verder gaan naar de start van de hiking vandaag. Enkele reis is het 1,5 – 2 uur reizen.
In het Harriman State Park, dat 20×10 miles groot is, lopen we met een groep van ongeveer 15 mensen een prachtige tocht bij heerlijk weer. Later splitsen we op omdat sommigen een kortere route willen lopen. Wij lopen 9 miles, dus 15 km. Het is mooi bosrijk, met meertjes en rotsen.

Alles is groen met op sommige plekken ook bloemen. Her en der moeten we soms wat klauteren. Helaas struikelt Caroline, met naast de hitteuitslag nog een schaafwond als extra souvenier.  Ze kan gelukkig wel verder. We wandelen van 10 uur tot iets na 15 uur.
Met de gids van de wandelclub liften we mee naar een treinstation in New Jersey ten westen van New York. Bij de Hollandtunnel belanden we in een file. Om 18 uur zijn we weer terug. Het was nog een mooie activiteit voor de laatste dag hier.

Thuis eten we samen op het dakterras salade, noten, cranberrybrood en ijs. Caroline heeft helaas last van haar knie. We gaan vroeg slapen.

Zondag 20 mei
We ontbijten samen. Caroline stelt voor mee te gaan naar de kerk. Dit omdat ik ook nog het idee had om een keer gospel te kijken, maar ik besluit rustig aan te rommelen. Later op de dag bekijk ik het United Nations gebouw.

Ik passeer nog een fietsenwinkel en koop daar alsnog fietssouveniers in de vorm van  grappige fietssokken.

Ik slenter langs Rockfeller en kom langs een Bicyclecafé. Op de 9th Avenue beland ik op een markt à la Koninginnedag met veel eetkraampjes en koopwaar, maar dan zonder tweedehands spullen, en dan over de volle breedte van de 5- of 6-baansweg.

Met een stadsbus -nog leuk als sightseeing,  in tegenstelling tot de metro- keer  ik terug. Vanuit de bus zie ik dat er een demonstratie aan de gang is, maar geen idee in het kader waarvan. Ik kan mijn metrokaart niet opwaarderen omdat ik daarvoor een postcode moet intoetsen en die van Caroline weet ik niet meer. Het gaat om een zippcode. In het begin dacht ik dat het om mijn pincode ging en dat ik die fout had ingetoetst. Ik doe een toiletbezoek bij de McDonalds omdat Carolines toilet sinds vanochtend verstopt zit.

Eind van de middag rond 17 uur vertrek ik naar de luchthaven. Ik voel wel wat zenuwen. Hopelijk hoef ik niet naar het toilet als ik al mijn bagage nog bij me heb. Ik ben benieuwd hoe het gaat met het inpakken. Het is 1,5-2 uur reizen naar de luchthaven met de metro en de air train. In de trein staat duidelijk aangegeven per vlucht en vliegmaatschappij bij welke terminal je moet zijn. Men vraagt in de buurt bij de balie of ik m’n ticket wil printen. Dat is wel handig. Ik haal de trappers van mijn fiets, draai het stuur e.d. en begin met het creëren van 1 fietsdoos m.b.v.  de 2 kleine dozen die ik heb.

Na een tijdje komen jongens van de inpakservice vragen of ik wil dat ze mijn fiets in plastic wikkelen. Op zich wil ik de fiets zoveel mogelijk in de doos verpakt hebben, maar het lijkt me wel handig dat ze er nog extra plastic omheen wikkelen, om de doos daarmee goed bij elkaar te houden. Het kost $22, maar lijkt me wel verstandig. Helaas heb ik dat bedrag niet contant en betalen met de creditcard is niet mogelijk. Het liefst breng ik eerst mijn bagage weg. Zij zeggen dat ik wel kan gaan pinnen en dat zij mijn bagage in de gaten houden. Ik vind dit lastige situaties als je alleen bent; kan ik ze vertrouwen of wordt er straks iets in mijn bagage gestopt? Ik gok het erop, maar ongemakkelijk voelt het wel. De fietstassen heb ik al bij elkaar gedaan in de bagagetas, dus het is lastig daar nog iets bij in te stoppen.  Bij de fiets is dat makkelijker, omdat de doos niet geheel gesloten is. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dat ook betekent dat als ze dat zouden doen, ze het risico lopen dat een pakketje er dan ook uit kan vallen.  Ik maak m’n laatste dollars op aan frisdrank, friet en chocola. Nu is het wachten op het boarden.