1 Shiraz – Abarkuh

De enorme gastvrijheid

Woensdag 3 april
We vertrekken naar Shiraz in de wetenschap dat hier een week geleden ernstige overstromingen waren met 15 slachtoffers en de auto’s drijvend door de straat. De B&B die we gereserveerd hebben zegt dat er nu geen problemen zijn en ook een aantal warmshowers-adressen bevestigen dat. We treinen naar Schiphol, waar de tijd vliegt met het regelen van dozen, inpakken van de fietsen en tassen, het weer openen van fietsdozen ter controle, enz.

In de wachtrij spreken we een gezin uit Teheran en hebben we een eerste telnr. te pakken. Ze vertellen dat in Shiraz de meest gastvrije Iraniers zijn; dat kunnen we al snel bevestigen.

In Istanbul spreken we een Iraans stel uit Den Haag dat op familiebezoek in Teheran gaat. Hij tipt ons over culinair Shiraz, waaronder het beroemde ijs Faloodeh, dat we eenmaal in Shiraz ook al vlot zullen proeven.
Beide vluchten krijgen we een prima maaltijd. We vermaken ons met een film, muziek en slapen.

Donderdag 4 april
In Shiraz verloopt alles soepel.  Het is half 3 in de nacht. We raken aan de praat met de douanebeambte Khosroo m.b.v. Google Translate. Tien jaar geleden zou een gesprek als dit niet mogelijk geweest zijn. I.p.v. onze bagage te controleren, delen we onze chocolade en krijgen we van hem thee en een Omaanse zoete lekkernij. Ook de dame van de toeristenbalie, die prima Engels spreekt, voegt zich bij het gesprek

We wachten tot het licht is, alvorens de weg op te gaan. Khosroo nodigt ons uit bij hen thuis te komen ontbijten. Zou een Nederlandse douanebeambte dat ook doen? We fietsen 11 km achter hem aan; hij haalt brood en de befaamde Ashe-soep en vervolgens zitten we tot een uur of 12 met hem, zijn vrouw en kinderen te kletsen. Inmiddels duizelt het ons wel wat van de vermoeidheid.
We moeten blijven slapen, maar we vertellen dat we een reservering hebben bij een B&B en het onze cultuur is om niet last minute te annuleren. Wel zullen we proberen de 2e nacht te annuleren en dan alsnog bij hen logeren.

Zijn vrouw studeert Duits en is arts; ze hopen in de toekomst in Duitsland te kunnen werken. De economische situatie is dramatisch; in een jaar tijd is de rial 400% minder waard geworden…..hoe moet dat voor ons zijn als dat in Nederland gebeurt?
Diverse onderwerpen passeren de revue.

Khosro heeft een vriend waar we geld kunnen wisselen, maar zijn zaak blijkt gesloten; het is nog de vakantieperiode van Nowruz (nieuwjaar), zoals bij ons de 2 weken rond kerst en oud&nieuw. Er zijn echter voldoende straatwisselaars.

We zijn blij dat hij er bij is; het is nog zo onwennig met het geld en helemaal als er 2 wisselaars op je af komen en je er nog een veelvoud ziet staan die ook graag willen wisselen. Daarbij komt dat men hier de Rial heeft, maar prijzen vaak in Toman uitgedrukt worden. Oftewel 1 Euro is ongeveer 150000 Rial, wat gelijk is aan 15000 Toman.

In het hostel pitten we een uur of 3 en rond 16  uur gaan we met Khosro en zijn 2 zoons op pad.  Eerst willen we fietsen met zijn oudste, maar een onweersbui maakt dat we naar de bazaar gaan, waar we onze fietsen niet willen parkeren. Het is een mooie oude plek met vele gangen waar je kan verdwalen; ook hij vraagt soms de weg.  Hij laat graag de sieraden en souveniers zien. Voor ons is vooral de sfeer en het gebouw interessant, al zit er soms achter de artesania wel een mooi verhaal.
We krijgen het over Faloodeh, het beroemde ijs; voor we het weten krijgen we dit in onze handen gedrukt. Er is geen sprake van dat we dit zelf betalen. Je voegt citroen- of rozenwater bij het ijs. Achteraf ken ik dit heerlijke rijstvormige ijs al van een Perzisch restaurant in Utrecht.
Intussen is de zon terug en fietsen we met de oudste, Sina, naar de Tombe van de dichter Havez. De fietsen mogen via een illegale toegang naar binnen om ergens veilig te stallen. Sina wil niet dat we voor hem betalen. Uiteindelijk betalen we voor onszelf en mag hij van de beambte gratis naar binnen.

Bij een mooi gebouw, Haftkhan, met meerdere restaurants belanden we in een drukke pizzatent. Ook hier moeten we de strijd weer aan wie betaalt; daardoor ontstaat ook miscommunicatie met Sina of we al dan niet alles al betaald hebben. Hij lijkt daar nog meer te willen betalen aan de cassiere, maar dat hebben wij al gedaan. Het is rumoerig. Een bandje speelt en een clown loopt rond; die valt juist ook bij volwassenen in de smaak. Wij grijnzen om de volwassenen die graag met de clown op de foto willen. Sina wil graag dat we nog met hem meegaan naar huis, maar we zijn gesloopt en willen slapen.

Vandaag hebben we in 1 dag het gevoel al een week aan indrukken te hebben.  In eerste instantie reageert bij het hostel niemand op de deurbel; dan komt iemand verderop slaapdronken een auto uit en opent de deur voor ons. Later horen we van de medewerkster dat deze man 24 uurs dienst heeft, omdat de ander vakantie heeft. Hij moet 2 hostels in de gaten houden. Dat verklaart een boel.

Vrijdag 5 april
I.v.m. het ontbijt zetten we de wekker, waarna we nog een uur gaan slapen. Als we bij vertrek nog 2 flesjes water kopen, mogen we niet betalen en ook een fooi wordt afgeslagen. Voor het regelen van een simkaart hebben we nu geen tijd en op vrijdag, de enige weekenddag hier, is dat ook kansloos.
Gezien het aandringen gisteren om te logeren bij Khosro vertrekken we nu met bagage en al naar hen. Zeer gemoedelijk zitten we aan de thee, een bord rijst en koekjes. M.b.v. google translate gaat het over “witte huwelijken” , dus samenwonen, wat hier strafbaar is. Ik vertel hoe dat in Nederland is en dat je zonder trouwen je wel kan registreren t.b.v. afspraken en regels. Nichtje Goli (Gonesh) en schoonzus wonen om de hoek en sluiten aan. Goli studeert Engelse literatuur, heeft een opleiding tot gids gedaan – dat is een een flinke studie van een half jaar, 3 dagen/week, 6 uur/dag – verwacht binnenkort haar pas te ontvangen om toeristen te mogen rondleiden.
We wandelen naar de citadel; een mooi gebouw, met de ruimtes van koningen, badhuis en binnentuin.

We genieten weer van Faloodeh, op onze voorwaarde, dat wij ditmaal trakteren. De entree voor citadel mochten we ook al niet betalen. Sina haalt vervolgens nog een anders soort ijs, wortelsap met soort schepijs-boter bollen, waarvan hij vindt dat ik dat ook moet proeven. Het is allemaal heerlijk en het is bijna niet voor te stellen dat we nu voor het bedrag van ijs voor 1 persoon in Nederland, hier voor 8 personen ijs halen.

Goli’s vader werkt in de petrochemie; dat is 2 weken op en af werken. Met de auto gaan we naar de berg aan de rand van de stad. Bij die weg vond 2 weken geleden het drama van de overstromingen plaats met 15 doden, met auto’s die over de weg dreven. Het is ongelooflijk dat er amper iets van te zien is. Alleen op  het wandelpad ligt nog modder. Via de trappen gaan we omhoog met een prachtige view over de stad met zijn lichtjes en 1,5 miljoen inwoners. Khosro woont hier sinds 5 jaar en heeft dit ook nog niet gezien.  We praten over salarissen, inkomen en uitgaven. Het verschil tussen Iran en Nederland is groot.
We eten heerlijk bij de schoonzus van Khosroo. Een deel van de familie vindt dat Michiel op een zwager lijkt. Als de zoon erbij komt, denkt hij dan ook eerst dat zijn oom er zit, alvorens het doordringt dat er toeristen in de woonkamer zitten

De 7-jarige Sarah, die in groep 1 zit, heeft in de afgelopen 2 weken vakantie haar huiswerk opgespaard. Dat moet nu nog gedaan worden. Tot diep in de nacht is ze hiermee bezig; hoe houdt ze het vol. Wij leren hoe backgammon te spelen.

Het is middennacht als we teruggaan naar huis. Daar tovert Khosro nog een simkaart tevoorschijn. Al met al is het 2 uur als we het bed in duiken; en gastvrijheid kent geen grenzen hier, dus belanden wij in het ouderlijk bed.

Zaterdag 6 april
Ondanks dat het nachtwerk geworden is, zetten we de wekker om half 8, zodat we Khosro en zijn vrouw gedag kunnen zeggen alvorens zij naar het werk gaan. Het vertrouwen is enorm; als wij vertrekken, zullen wij hier afsluiten en we moeten vooral ontbijt pakken. Dit laatste houden we beperkt; we willen niet hun koelkast plunderen.

Het is tamelijk ongemakkelijk als het toilet verstopt raakt. Toiletpapier is in de prullenbak beland, maar de afvoer is angstwekkend smal. Wat we ook pogen te doen, het euvel raakt niet opgelost. Zo kunnen we niet vertrekken; we appen haar over de situatie en wachten tot ze thuis komt
Later, als ze thuis is, vertelt ze dat ze iemand belt; wij mogen de kosten niet voor onze rekening nemen, hoe we ook aandringen. Wel staat de toezegging dat mochten ze ooit naar Nederland komen, ze dan bij ons te gast zijn. Als dank geven we chocola, waarna zij ook weer van alles toestoppen. Gastvrijheid en eten is hier absoluut een thema. Rond 14 uur zitten we alsnog op de fiets.

Vakkundig pogen we ons in het verkeer te bewegen en de momenten te timen dat we oversteken. Het verkeer met roetdampen -we gebruiken de bufs om wat tegen te houden-, toeterende auto’s als waarschuwing of als groet, gezwaai, kraampjes langs de snelweg met fruit, groente, kleding en waterpijpen.
Als klap op vuurpeil wordt een flinke kudde schapen over deze snelweg geloodst. De eerste 15 km is vooral licht klimmend, daarna dalend en vlak. Een auto stopt; de jongen houdt ook van fietsen en is op weg met zijn vader naar een plaats waar ze een hotel willen starten want voor hem is hier als technicus in de electro geen werk. Een dame -zonder hoofddoek- stopt….en duwt ons snoepjes in de hand. Schuilend voor wat regen onder een viaduct krijgen we thee aangeboden. Het is druk op de weg, maar omdat we erop voorbereid waren is dat oke. Het vele verkeer zou normaliter wat unheimisch voelen, maar daar staat de hartelijkheid tegenover. We fietsen door een gebied met droge bergen om ons heen. Vaak is er wel een vluchtstrook en daarnaast gebruiken we de spiegels volop. Gelukkig passeren de meesten ons op ruime afstand.

Een meisje spreekt ons aan; ik stel voor om vanwege de regen onder het afdak te praten waarna ze ons thuis uitnodigt. Oke, dat doen we….met daarbij de uitdaging dit niet te lang te maken. Met google translate vertellen we dat bij haar thuis. Ze geeft moeders ervan langs die me bijna platkust. Uiteraard krijgen we thee met koek. We maken foto’s, houden de uitnodiging om te blijven logeren af en een half uur later zitten we weer op de fiets.
Bij Persepolis krijgen we het aanbod om bij een familie te slapen, omdat het hotel duur is en bij een familie waarschijnlijk goedkoper, maar we willen vanavond echt rust. De 20 Euro valt ons alleszins mee bij de toeristische trekpleister.

We hebben een eigen badkamer, dus hoef ik niet steeds met hoofddoek, lange broek en mouwen de gang op. Khosro blijkt nog beltegoed en extra internet geregeld te hebben voor ons….wat blijven ze ons verzorgen.

Zondag 7 april
Een goede gids zorgt ervoor dat de pilaren en stenen van Persepolis tot leven komen. Keizer Darius II bouwde hier een plek om 2x per jaar te komen; met Nowrooz (nieuwjaar) en in de herfst. Dat is zo’n 2500 jaar geleden. T/m Darius de 7e maakte de familie gebruik van deze plek. Diverse kastelen en ruimtes, een plek voor het leger met dubbele wanden, zodat het geluid niet doorklonk. Een muur vol tekeningen met volkeren uit het enorme Perzische rijk van Mongolie tot Ethiopie is goed bewaard gebleven.
Ooit stonden hier 900 pilaren waar er nu zo’n 80 van resteren.
Alexander de Grote stak de boel hier in de fik. De gebouwen bestonden onderaan uit steen, maar waren voor de rest van hout. De nabije bevolking werd vermoord. Pas 90 jaar geleden werd het verhaal duidelijk van deze plek; de zuilen waren deels zichtbaar, maar een deel van de restanten was onder zand bedekt. Duitse onderzoekers van de Universiteit van Chicago legden de geschiedenis bloot. Een zuil is versierd met een deel van de stier (vruchtbaarheid), adelaar (vrijheid) en de mens (intellect). De gezichten zijn later ten tijde van de Islam vernietigd, omdat deze niet afgebeeld mogen worden.

Vaak zien we herders die soms minder toegankelijk overkomen. Natuurlijk verder weer getoeter, gefluit en gezwaai. De route is tamelijk rustig en het fietsen gaat gesmeerd. De laatste 15 km is er weer dreigende lucht.
In een plaatsje kondigt een deuntje van Fur Elise aan dat de vuilniswagen langs komt.
We waren gisteren al verbaasd over dat hier toch honden zijn; van de herders of zwerfhonden. Echter lijken ze ook hier soms terrein te bewaken; we willen naar een hek waar je mogelijk op oude overblijfselen zicht hebt, echter slaan 2 honden aan. Helemaal overdonderd en beduusd zijn we als een km of 15 voor Saadat Shahr 2 honden achter ons aankomen; vanuit het land aan de overkant van de weg komen ze naar ons toe. Ik had verwacht dat ze bij de weg zouden stoppen; dat is niet het geval. Wel worden ze teruggeroepen….nu doe ik of ik Farsi versta, maar ik ga ervanuit dat dat is wat ik hoorde.
We krijgen een aanbod om bij iemand te logeren, maar we gaan naar een B&B.

Er hangt een hangslot, mensen wijzen naar andere deuren, dan weer terug. Er wordt gebeld. Michiel krijgt de telefoon in de handen gedrukt; de Engelssprekende aan de andere kant, stuurt zijn tante. Er komen 3 mensen die ons ontvangen. Met google translate kunnen we nog iets duidelijk maken. Het fotomapje met foto’s is een uitkomst om nog enige communicatie te hebben.

We genieten van een heerlijke maaltijd met tomaat & aardappel, iets rosti achtigs met knol, diverse bladkruiden, andijvie en brood. Als we willen betalen voor de overnachting en het diner wordt het een ongemakkelijke conversatie; er wordt gegoocheld met getallen en het is ons niet duidelijk of het de taalbarriere is of dat ze pogen meer aan ons te verdienen. Als we de eigenaar aan de telefoon hebben en deze 2x zoveel vraagt als we tot nu toe gewend zijn en we later de beoordelingen lezen in tripadvisor, lijkt het erop dat het laatste het geval is. We betalen uiteindelijk een fatsoenlijke prijs, maar voelens ons minder op ons gemak. Over het rieten plafond horen we een muis lopen….dat versterkt het minder aangename gevoel.

Maandag 8  april
Bij het wakker worden zie ik een kakkerlak op de muur. We geven de dame die ons eten heeft verzorgd een fooi; dat was prima in orde. Na een bezoek aan de bakker gaan we op pad.

Een man gebaart te stoppen, hij begroet ons vriendelijk en we krijgen ieder 3 zoenen; dat hebben we nog niet eerder gezien en ervaren. Vooral dat ik dat hier als vrouw krijg, verbaast me. Vriendelijk vraagt hij dingen, maar helaas is er een taalbarriere. Hij raakt mijn borst aan; wat hij duidelijk wil maken, geen idee, maar overdonderd ben ik wel. Als hij later mijn bovenbeen richting kruis aanraakt, is dat nog vreemder. We besluiten dan ook om te vertrekken en als ik weer op de fiets stap, grijpt hij vanaf achteren richting mijn billen, wat ik afweer. Wat is dit?
Gezien de taalbarriere moeten we op het non-verbale afgaan en hier vergissen we ons blijkbaar flink. Het gedoe van gisteravond en dit, drukt op het vertrouwen.

Bij een tunnel, waar we niet door mogen kunnen we genieten van een rustige detour.

Het Unesco park Pasargadae is groter dan verwacht; de fiets is hier geen overbodige luxe. Vooral de rust en zicht op de bergen is hier mooi. Voor de teksten hebben we niet heel veel aandacht.
We zien dezer dagen vaak mensen kruiden zoeken op het land en in de bermen. Vlinders zijn er zowel in droge bergen als in lagere gebieden. We hebben zicht op droge bergen, soms groene dalen.  In de verte soms besneeuwde bergtoppen. Iran is zodanig groot -40x Nederland- dat je hier alle seizoenen op 1 dag kan treffen. Tienerjongens willen indruk maken door op hun brommers wheelies te rijden. De eerste 65 km hebben we vooral wind mee, later soms ook tegen. Vervolgens hebben we nog een km of 18 over de snelweg te gaan; hier is geen vluchtstrook meer, wel grind. Het is nog klimmen van 2120 naar 2300 meter. Het zijn de pittige km, zowel lichamelijk als mentaal gezien de situatie van gisterenavond en vanochtend. En soms is het, vaak goed bedoelde getoeter, vermoeiend. De taalbarriere maakt het soms ook lastig, al spreken regelmatig mensen ook wel Engels. Op chocolade koekjes en karakter fietsen we de laatste 20 km.

Drie vrouwen gebaren te komen; ze vragen zich af of we problemen hebben. Zohre blijkt docent Engels en nodigt ons uit bij haar. Omdat ze Engels spreekt hebben we hier wel zin in, dat maakt het converseren makkelijk en leuk. Dit is precies de oppepper die welkom is.

Eerst bezoeken we een coffeeshop van haar vriendin; Michiel drinkt zijn eerste koffie (cappuccino) hier. Via de bakker (al wachtend op Zohre krijgen we van 2 mensen nog hulp/onderdak aangeboden), gaan we naar haar familiehuis. Daar eten we en converseren we middels het fotoboekje met haar vader. Zij heeft vaker gasten op straat uitgenodigd, waaronder fietsers uit Nederland van wie ik iemand ken. De wereld is klein. We slapen in het 1 kamer appartement van Zohre, zij slaapt bij haar zus in het appartement ernaast. Het is hier soms net monopolie, met families die in het zelfde appartementencomplex, straat of buurt wonen.

Dinsdag 9 april

We ontbijten met Zohre. Zij gaat naar Shiraz, 2 uur rijden naar het ziekenhuis, en komt morgen terug. Wij mogen komende nacht in haar appartement blijven. Gezamenlijk rijden we nog even langs het winkeltje van haar oom om halva te halen en naar een park waar we aan de praat raken met een gezin. Zij is docent Engels in Shiraz en voor Zohre is het interessant contactgegevens uit te wisselen. De man heeft ons gisteren zien fietsen. Zo is de wereld weer klein.

Zussen en vriendinnen zijn gebeld om ons mee op pad te nemen. We shoppen even en genieten dan van de rust. Haar zus komt 2 uur eerder dan verwacht, vertelt dat Zohre returning is van Shiraz en we naar de tuin gaan. De opmerking over Zohre begrijp ik niet; ik denk dat ze bedoelt dat Zohre naar Shiraz is. De familie heeft een privetuin met allerlei fruit- en notenbomen met een huisje erop gebouwd. Zohre komt ook….we zijn verbaasd; het blijkt dat ze haar
ID en rijbewijs vergeten was; ze vindt dat helemaal niet erg, want wil graag nog langere tijd met ons zijn. Een prachtig zicht op de platte vallei tussen de bergen, die deels besneeuwd zijn. De kachel wordt opgestookt en we krijgen weer volop te eten. Een schildpad die hier gevonden wordt, gaat mee naar de tuin bij haar vaders huis.

We gaan mee naar het Engelse taalinstituut en spreken met leerlingen uit 3 verschillende klassen. Wie had dat ooit gedacht, dat ik met een trauma aan Engels hier nog als oefenmateriaal zou dienen. En uiteraard worden ook hier weer veel foto’s gemaakt.

Met haar zusje en vriendin drinken we wat in een oude Caravanserai; prachtig en sfeervol opgeknapt. Zij, en leerlingen van de school, vinden Michiel op een acteur lijken. Ze weten alleen niet de naam van de betreffende acteur.

Bij hun vader kletsen we verder over o.a. trouwen, scheiden en families.
Men werkt hier 30 jaar en gaat dan men persoon, vaak zo rond het 55ste levensjaar. Hier heeft men een 6-daagse werkweek en werkt men meestal een lange ochtend of middag.

Zohre blijkt voor ons souveniers en dadels gekocht te hebben. De gastvrijheid en gulheid kent hier geen grenzen.
In Iran, ook wel Perzie, zijn de Perzische tapijtjes favoriet. In haar appartement van ongeveer 30m2 tel ik 11 kleedjes.

Woensdag 10 april

Na het ontbijt halen we de fietsen bij haar vaders huis. Bij haar oom kopen we nog de door haar aanbevolen koekjes. Haar vader heeft de shortcut naar Abarkuh afgeraden n.a.v. de overstomingen.

Eenmaal de stad uit twijfelen we allebei of we het niet toch moeten proberen. Onze papieren kaart zegt dat hier wegen zijn, maar de gps niet. Dus van de staat van de wegen, als die er al zijn, moeten we vast niet veel verwachten. We doen het gewoon; we hebben al voldoende voedsel, eventueel moeten we alleen het water nog aanvullen. Aan een onverhard pad vragen we of dit de route richting Abarkuh is; de man gebaart ons een stukje terug te fietsen en welke route dan te nemen. Vijf minuten later passeert hij ons en rijdt ons een aantal km voor, om er zeker van te zijn dat we op de goede weg zitten. Wat attent! Na een stukje onverhard ligt er plotseling een nieuw strak vlak stuk asfalt, alsof we op de legerbasis nabij Soesterberg fietsen, maar dan smaller. Hij keert terug en wij hebben de weg vrijwel voor ons alleen. Dit lijkt een goede keuze te zijn. Er gaat nog een keer een autoraampje open en een man checkt of we hulp nodig hebben. Een andere automobilist vertelt ons dat het verderop onverhard is. Het klimwerk is asfalt en zo rijden we de eerste klein 20 km min of meer verhard. Een schildpad maakt ook dankbaar gebruik van het asfalt. Vervolgens is 35-40 km onverhard en bij Mehrabash weer verhard, waar ook weer de eerste voorzieningen zijn. Men is bezig hier een weg aan te leggen. Het fietst heerlijk rustig; nu vrijwel geen verkeer en geen uitlaatgassen, mooie landschappen en het is vooral stuurmanswerk als het zand soms rul is. De route gaat nu vooral dalend van 2300 naar 1500 meter en de wind is ons veelal gunstig gezind. Vooral het laatste stuk is vlak en daar wil je de wind niet tegen hebben. Het is een ideale fietsdag. Wel hebben we even huiver als een hond tevoorschijn komt en aanslaat. Net een stuk dat we even moeten klimmen, dus als hij de achtervolging inzet, gaan we het niet redden. Toch lijkt hij niet agressief. Er komt een auto aan, dus kunnen we checken of we goed zitten en of we de hond(en) kunnen passeren.
Herders staan in de middle of nowhere met hun schapen. We krijgen water, wij geven koekjes en zij geven weer snoepjes. Een echtpaar stopt en sluit aan. Hij kan een beetje Engels en zij 4 woorden. Ze gebaart het een en ander en dan begrijp ik dat ze wil weten of we een verrekijker hebben. Dat is niet het geval, dus haalt ze die van haar voor ons tevoorschijn. Grappig is dat de vader van Zohre ook al aangaf dat hij graag een verrekijker bij zich zou willen hebben als hij zou reizen. We begrijpen dat hun dochter in Yazd bij een hotel werkt. En hun zoon spreekt Engels; die wordt gebeld en Michiel krijgt de telefoon in de hand gedrukt. Ze willen ons uitnodigen en wonen in het plaatsje waar we net vandaag komen, dus dat slaan we af. Als ik haar goed begrijp, leert haar zoon Engels en zal hij daarna proberen naar Nederland te gaan. Al verstaan we haar niet, spreekt haar gezichtsuitdrukking boekdelen. Velen zien hier geen toekomst.

Bij het plaatsje zijn lemen huisjes en een grote moskee met jeugd die ons toeroept. Een aantal passeert ons op de brommer. Gelukkig van korte duur; want als we hun niet verstaan en ze vooral even willen geinen en stoer doen, is het voor ons na een paar minuten wel voldoende. De B&B nabij de beroemde cipres kan ons niet herbergen. Van Javad, van de B&B waar wel plek is, begrijpen later we dat die gesloten is. Omdat we al toegangskaartjes hebben voor de boom, bekijken we die eerst. Deze is 4000 jaar oud, dus ouder dan de Persepolis en Padagadae waar we eerder waren. Je kan er neerstrijken op een terrasje dat zich aanprijst met “skinny people are kidnapped easier, so just come and try our cake”. Op een muur bij een huis, al dan niet in aanbouw, staan allemaal stickers  “Vinex”; hebben ze hier ook al Vinex wijken? De stad heeft een enorme moskee; mogelijk is het hier wat traditioneler, al vindt de eigenaar van de B&B het prima dat ik mijn hoofddoek hier af doe. Huizen lijken in Iran regelmatig nog in de staat van aanbouw met het grauwe beton. Ik bedenk dat het voor hen waarschijnlijk gewoon functioneel en af is en dat het vooral van binnen ingericht wordt met o.a. de altijd aanwezige klassieke perzische kleden.
Michiel bekijkt de B&B en komt enthousiast terug. De supervriendelijke Engels sprekende eigenaar Javad verwelkomt ons. De plek is zeer ontspannen en we spreken hier Thomas (Oostenrijk) en Deepa (India).

 

 

 

19 gedachtes over “1 Shiraz – Abarkuh”

  1. It is actually very interesting, but the most interesting parts for me are always interactions with people! And the turtle !

  2. Wat leuk om jullie avonturen te lezen. En wat schrijf je leuk. Geniet van jullie speciale reis!

  3. Ha Ricardo, leuk dat het motiverend werkt. Wist niet dat je bezig bent met een boek. Daar hoor ik tzt graag meer over.
    Enneh, hier is “totfiets” hard nodig;-)

    1. Haha, dan had je wel een doos Totfietsbellen en vlaggetjes mee kunnen nemen om uit te delen. En het is mijn 2e boek alweer. De eerste gaat over een reis vanaf Amsterdam tot aan Timboektoe, ideaal als je inspiratie zoekt voor een volgende reis 😉 te vinden op: https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=388
      Maar geniet eerst van deze reis, daar kan je zéker een boek over schrijven!

  4. Een magnifieke reis in een bijzonder land waar we niet veel over horen of lezen. Heel leuk om te lezen hoe het jullie vergaat en wat een prachtige mensen je daar ontmoet. Belevenissen waar jullie veel herinneringen uit kunnen putten als je weer terug bent. Ik zat even met een writersblock voor een nieuw hoofdstuk van mijn boek, maar ben nu weer helemaal gemotiveerd! Heel veel succes en ik ben benieuwd hoe het verder bevalt.

  5. Ook ik heb genoten van je uitgebreide verslag. Wat een mooie reis. Ben benieuwd naar het vervolg.
    Liefs Marie-José

  6. Wow wat leuk om te lezen!
    Fijn dat we een beetje meefietsen met jullie grote avontuur!
    Lieve groet,
    Agnes en RobertJan

    1. It was great,my town evaz 300 kilometers in the south east of shiraz
      I hope come back again
      Andif came to me.
      Best wishes

      1. Thank you. Would be nice to see you.
        As Iran is so big, we didn’t go more to the south this trip, as we also need the time to reach Armenia and Georgia.

  7. Lieve As en Michiel,

    Heel bijzonder om jullie ervaringen te lezen. Indrukwekkende foto’s van het landschap en gebouwen en zulke hartelijke, warme ontmoetingen.
    Liefs Fab en Pap

  8. Petje af voor je ontzettend leuke en interessante reisverslag.. vind het zo leuk dat jullie ook aan mij hebben gedacht. Kijk met spanning uit naar je volgende verhaal. Jaloers op jullie dat jullie dit durven. Ik ben gek op reizen maar zó avontuurlijk ben ik niet. Ik zou je reisverslag proberen uit te geven. Succes verzekerd!
    Pas goed op elkaar en geniet van alles, behalve van het billen knijpen door een vreemde!!! Veel liefs, Inge. Nu stuur ik het door aan Jelle, die is ook stiknieuwsgierig

  9. Wat een bijzondere reis nu al! Erg leuk om jullie belevenissen te lezen. Het lijkt me geweldig om zoveel gastvrije mensen mee te maken. Veel plezier nog!

  10. Wow, wat een boel (vooral hartverwarmende) indrukken in 10 dagen tijd… Gaaf om een cultuur van zo dichtbij te leren kennen. Ook intensief vanwege taal- en cultuurverschillen lijkt me, mede vanwege balans vinden tussen eigen plan vasthouden en aanbiedingen niet afslaan…
    Lijkt me ook wel fijn om ook stukken in stilte te kunnen fietsen..
    Hebben jullie nog contact met Khosroo en weet je of de verstopping verholpen is 😉 ?

    Liefs, Christel

    1. Ja, via de app hebben we met hem en alle anderen nog contact. Dat is soms niet bij te houden;-) Probleem is waarschijnlijk opgelost, al mochten we er vooral niet meer mee ziten.

  11. Hee, kanjers, dat is pas avontuur!!
    Het allerbeste gewenst bij de voortzetting ervan. Wacht al op het volgende verhaal.

    Sjaak.

  12. Wat maken jullie veel mee! En wat leer je het land goed kennen op deze manier. Fijn dat jullie, op een enkele uitzondering na, zoveel lieve en gastvrije mensen ontmoeten.

  13. Wat fantastisch om jullie belevenissen te lezen. Dank voor het delen! Ik wens jullie nog super veel mooie ervaringen. Groetjes!

Reacties zijn gesloten.